Дэврүүн, үйл гүйцэлдэх үзэлтэй залуу болохгүй юмсан даа

УИХ-ын гишүүн Х.Тэмүүжин нэгэн удаагийн ярилцлага дээрээ “өнөөдөр хоёр төрлийн залуус байна. Нэг хэсэг нь их амбицтай, нийгмийн идэвхи сайтай юм шиг харагддаг хэрнээ хувийн үзэл бодол байр суурь байхгүй. Костюм өмсөж, үсээ гельдээд хавтас сугавчилсан эдгээр залуус “Энэ ахад сайн туслаад үгэнд нь ороод явах юм бол би хожим төрийн албан хаагч, том дарга болж болох юм байна” гэдэг итгэл үнэмшилтэй. Хоёр дахь хэсгийн залуус нь их мэдлэгтэй, өөрийн гэсэн үзэл бодолтой, түүгээрээ биеэ тоосон, бүх зүйлийг хөндлөнгөөс хардаг. Эхний хэсгийн залуустай харьцуулахад нийгэмд маш их зүйл бүтээдэг боловч тэр нь үнэлэгддэггүй. Дарга нарт туслаад гүйгээд байгаа хэсэг нь бол үнэлэгдээд байгаа шүү дээ. Тийм учраас хоёр дахь хэсгийн залуусыг илүү амбицтай болгох шаардлага байгаа” гэсэн байдаг.

Ерөнхий тойм байдлаараа их аятайхан ангилал байгаа юм. Гэхдээ миний бодоход энэ байтугай байдлаар залуусыг ангилж болмоор юм шиг санагдаад байдаг юм. Жишээ нь мэдлэг чадвар, хэл ус сайтай хирнээ зүгээр л байгаад байдаг ямар ч амбицгүй залуус байна. Их сайндаа УИХ-ын гишүүний туслах, нэг захиралын цай зөөгч хийнэ. Тэгээд л болоо. Том дарга, сайд ах эгчийн дүү залуус байна. Ажил дээрээ янз бүрийн онигоо яриад л кофе уугаад л суугаад байна. Мөн нэг ажилтай болсон бол болоо гэж бодоод л зүгээр л байгаад байдаг тоглоом тоглож, facebook, e-mail-ээ шалгахаас өөр юм хийдэггүй залуус бас байна. Юу хийгээд байгаа нь мэдэгдэхгүй, нэг л их сүрхий царайтай явж байдаг над шиг нөхдүүд ч бас байна. Өө бүр мундаг ажиллаж байгаа салбартаа цахиур хагалж яваа залуус ч бас буй.

Гэхдээ энэ олон залуусын дийлэнх олонд нь “улс эх орноо хөгжүүлэх” гэсэн дэврүүн, үл гүйцэлдэх үзэл байдаг юм шиг санагдаад байдын. Зүгээр л санагддаг юм шүү. Янз бүрийн судалгаагаар баталгаажаагүй мэдээлэл шүү. Оюутнуудаар “Бидний бахархал” гэсэн эссе бичүүлэхэд “би түүхээрээ бахархаж байна. Эх орноороо бахархаж байна. Улс эх орноо хөгжүүлнэ ээ” гэх мэтээр авч өгсөн л байдаг юм. Үнэндээ энэ “эх орноо хөгжүүлэх” гэсэн бодол бол социализмийн үеийн л хий хоосон лоозон юм шиг байгаа юм. Тэр нь одоо болтол арилаагүй байгаа байх. Залуус юугаараа яаж эх ороноо хөгжүүлэх юм. Өөрсдөө солиод өмсчих оймсоо ч авч чадахгүй байж. Цэнддоогийн хэлсээр” залуус эрдэм сурч байгаа гэж жигтэйхээн. Аавынхаа өгсөн мөнгөөр костюмаа авч өсчихөөд мөнгө олох ямар амархан тухай лекц уншиж байх юм” бишүү. Ахмад хүмүүс ч гэсэн дээ “залуу хүн хийх хэрэгтэй, залуу насандаа хий, залуу хүн байж, чам шиг залуу байсан бол...”. Энэ үгэнд нь ч гэсэн залуус итгэдэг юм шиг байгаа юм. Баабарын хэлсэн шиг “оймсныхоо цоорхойг нөхөж чадахгүй байж озоны цоорхой нөхөх тухай яриад” байгаа бус уу.

Зүгээр л хийдэг ажлаа хариуцлагтай сайхан хийвэл болоод л явчих юм шиг санагдах юм. Өөрөө л сайн сайхан, амжилтанд хүрчихвэл тэгээд л болоо юм биш үү. Нэг хүн, нэг хэсэг хүн за гоц биш л бол улс их орны хөгжилд, түүхэнд сүрхий үүрэг гүйцэтгэсэн нь ховор л байдаг юм. Эсвэл манай Монголын залуус бүгд гоц юм болов уу.

Англи хэл сурсаны минь гай

Аливаа юмыг сурах хэцүү ч сурсан байхад бас хэцүү юм шиг ээ. Тэнхимийн багш нар маань овоо хэдэн гадаад хэлтэй, төгссөн сургууль нь ч гадаадынх. Нэг багш маань лав 7, 8 хэл мэдэх юм байна. Хамгийн багадаа л 2 гадаад хэлийг мэдээд байгаа юм. Судалгаа хийж буй салбартаа цөөнгүй юм хийсэн, танигдаж яваа, мэдлэг чадвар өндөртэй хүмүүс. Ер нь сүрхий багш нар л даа.

Ийм хүмүүс чинь яг л судалгаагаа хийгээд сууж байдаг болохоос биш элдэв шалдавын дэл сул яриаг нэг их тоодоггүй юм шиг ээ. Харин манай зарим нэг хүмүүс ажлаа хийх биш тийм элдэв шалдав яриаг л хөөцөлдөхөө ажил гэж боддог юм шиг санагдах боллоо. Яг сайхан ажлаа хийгээд байж байхад нь хэн нэгэн нь орж ирээд л энэ юу юм, тэр яаж байгаа юм гээд асуугаад зогсчихно. Зүгээр зогсдог бол бас яах вэ. Компьютер уруу яг ширтчих юм. Хажууд нь сууж байгаа би хүртэл дургүй хүрээд байхад. Асууж байгаа юм нь тэгээд нэг их чухал биш байх нь их, голдуу л хувийн шинжтэй зүйлс. Нөгөө хүн чинь ажлаа хиймээр байгаа ш дээ. Тэрийг нь ч бодолцохгүй өөрийгөө бодоод л хэрэгтэй хэрэггүй юм асуугаад хэдэн арван минут болно. Уучлаарай би жаахан ажилтай байнаа гэж хэлбэл бараг “ямар сүртэй гар вэ. Лаг юм шиг” энэ тэр гэх нь ээ. Бас юм орчуулаад өг гэнэ. Яасан сайхан... бүр юу гэх вэ энийг. Миний CV байгаа юм орчуулаад өгч тус болооч гэнээ. Яагаад орчуулагын товчоо явж болохгүй гэж. Хүн тэртэй тэргүй, тэрний CV-тэй CV-гүй хангалттай ажилтай байхад. Хүмүүс өөрсдөө ажилтай, завгүй байж үзээгүй болохоор ажилтай, завгүй хүний учир явдалыг ойлгодоггүй юм шиг ээ.

Би амьхандаа хийх ажил энэ тэрээ мартахгүй гэж тэмдэглэж, цаг нарыг нь бичиж байдаг юм. Тэр дэвтэрийг минь харсан танил маань “чи яасан сүртэй гар вэ. Ийм аймаар ажил хэрэгч болций муу. НҮБ-ийн дарга шиг амьтан бэ” гэж авдийн. Нэг удаа танилынхаа гуйлтанд би чадахгүй ээ тэр цагт чинь өөр юм хийхээр төлөвлөчихсөн гэсэн чинь. “яасан маягтай юм, тэрийгээ дараа л хийчээч дээ. Нэг тус бол” гээд шалаад салдаггүй дээ. “Үгүй ээ, тэр цагтаа л хийхгүй бол болохгүй” гэсэн чинь. “Их зантай, сүртэй амьтан бэ. Тэгж яваад их юманд хүрээрэй” ч гэх шиг сүрдүүлэх маягтай. Би яагаад ажилаа төлөвлөж, тэр төлөвлөгөөнийхөө дагуу амьдарч болдоггүй юм бэ. Эсвэл залуу хүн болохоор болдоггүй юм уу. Ихэнх хүний нүдээр бол залуу, шинэ хүн ажил байхгүй, хүнд зарагдаж байх ёстой юм шиг байгаан. Ахмад настай хэн боловч алба юм шиг “залуу хүн байна. Энийг хийгээд өг” гээд суучихна.

Хөөрхий багш маань нэг удаа англи хэл сурсаны минь гай юм байхдаа, хүмүүс юм орчуулаад өг гээд байх юм. Үгүй гэх хэцүү, тэгий гэхээр ажилтай байдаг гэчихсэн сууж байж билээ. Юм сурах нэг хэцүү, сурчихсан байхад бусдын хэрэггүй гуйлтыг хийж өгөх хэцүү. Уул нь бид боловсрол олж авах гэж хичээж байгаа маань сайн сайхан амьдралд хүрэх гэсэн хүсэлээс минь болсон болохоос, бусдын “боол” болох гэсэн дураас минь болоогүй байлтай.

Багш шавь нэр зүүсэн мөртлөө шавиараа өөрийнхөө гараараа бичсэнг компьютерт шийвүүлэхээс өөр юм заадаггүй багш нарыг мэдэх л юм. Ажилгүй, хариуцлагагүй, чадваргүй хүмүүс бусдыг бас өөрсөд шигээ боддог бололтой.

Яагаад хүмүүс бусдаас хүндлэл, тусламжийг өөрийн хүссэн хэмжээгээрээ шаарддаг мөртлөө эргээд бусдад тэгдэггүй юм бол. Бусдыг өөрийнх нь ажил хэргийг бүтээж өгч байх ёстой нэгэн мэтээр боддог хүмүүс ихэнхдээ хариуцлагагүй байдаг юм шиг санагддаг. Хийх юмаа олж ядсан, ажил байхгүй тийм сонин хүмүүс л хийх ажилтай бусдыгаа ойлгохгүй үймүүлж, тус гуйж, тэр тусыг нь биелүүлэхгүй бол элдвээр хэлж явдаг юм шиг ээ.

Дээд монголчуудын хотжилт буюу хятаджилт

Б.Удвал /Монголын Угсаатны Холбоо ТББ/

Дэлхийн монголчуудын тухай бидний ойлголт

Хэдхэн сарын өмнө тархан суурьшсан монголчуудын тухай энэ сэдэв маш шинэ содон соргог зүйл байлаа. Харин одоо “моодонд” орсон танил сэдэв болсон нь урьд өмнө төдийлөн яригддаггүй байсан хилийн чинад дахь монголчуудад судалгаа хийн танилцуулсан цөөн хүмүүсийн ажлын үр дүн. Монгол үндэстэн нийт хэдүүлээ вэ гэх асуултын хариуд бидний ихэнх нь улсын хүн амын тооллогын дүн болох хоёр сая 700 мянга хэмээх тоог санана. Зарим нь буриад болон өвөрмонголчуудыг нэгтгэн арай ахиу тоо хэлнэ. Энэ нь тэднийг монгол хэвээрээ гэж тооцсоных. Өнгөрсөн он жилүүд үнэндээ “Бид дэлхийн бөмбөрцөг дээр чухам хэдүүлээ хорвоогийн тоос хөдөлгөнө вэ?” гэх асуултыг өөрсөддөө тавихтай мантай өнгөрсөн биз ээ.

Харин сүүлийн үеэс монгол үндэстэн найман саяулаа гэх тоо үзэгдэх, сонстох болжээ. Гэхдээ хэн тэднийг юугаар нь монгол мөн гэж тогтоогоод тийнхүү зарлаж байгаа нь одоогоор тодорхойгүй буюу албан ёсны бус байна. Иймээс Монгол Улсын хүн ам дээр нэмэгдэн нийт найман саяд хүрч буй тэдгээр таван сая гаруй хүмүүс үнэхээр монгол мөн үү гэж эргэлзэх хүн олон бөгөөд энэхүү шүүмжлэл ч зүйн хэрэг юм. Улмаар “Тэд монгол мөн”, “Тэд монгол биш”, “Тэд монгол биш болсон” хэмээх маргаан манай нийгэмд тархжээ. БНХАУ-д аж төрж буй монголчуудыг зөвхөн Өвөрмонголын өөртөө засах мужийн монголчуудаар л төлөөлүүлэн эндүү ташаа ойлгож байгааг засах хэрэгтэй. ӨМӨЗО-оос гадна Хятад Улсын Шинжаань, Чинхай мужуудын нутаг дэвсгэрт Хор, Баоань, Дуншаан, Монгур буюу Цагаан Монгол, Дээд Монгол гэхчилэн олон монгол угсаатан амьдарч байна. Тэднийг Өвөрмонголчууд гэж ойлгож болохгүй. Тэдний засаг захиргаа, оршин суух нутаг дэвсгэр нь өөр, Хятад Улсад багтсан түүх нь ч ялгаатай улс.

Тэднийг заавал таних шаардлагатай юу?

Өвөг дээдэс минь ургийн бичгээ хичээнгүйлэн хөтөлдөг байсан нь дэмий хэрэг бишсэн. Удам угсаа, ахан дүүсээ мэдэхгүй хүн нэгэн талаар сохор мэт байх шиг санагдана. Бид хоёрхон саяулаа хэмээх итгэл үнэмшил, бид найман саяулаа хэмээх итгэл үнэмшлийн аль нь илүү хүчтэй байх вэ? Эх түүхээ танин мэдэж, үндэстний онцлогоо ухан ойлгосноор үндэсний үзэл төлөвшиж, ард түмний өөрсдийгөө ухамсарлах сэтгэлгээ хөгждөг билээ.

Монгол цусаа, монгол ёс заншлаа, монгол уламжлалаа, монгол аж ахуйгаа, монгол хэлээ авч үлдэж, монголоороо байхын төлөө тэмцэж, тэр тэмцэлдээ хөлөө, гараа өгөн, би монгол хэмээх омоглолоо дарж ядан шүлэг найраг бичиж түүнийхээ улмаас эрх чөлөөгөө хасуулан монголоороо байхын төлөө ил, далдаар тэмцэж буй тэдгээр монголчуудыг Та хэн гэх вэ? Монгол Улсын монгол хүн ирсэн сургаар хэлэх ярихыг нь сонсож, хийх хөдлөхийг нь харах гэж яаран, бүр аз байвал найз нөхөр болон гэртээ дайлж цайлахыг хүсдэг тэдгээр монголчуудыг Та юу гэх вэ? Угсаатан судлалын шинжлэх ухаанд тухайн ард түмэн өөрсдийгөө хэн гэж ухамсарлах нь тэднийг аль үндэстэнд хамаарагдах буюу ямар үндэстэн болохыг нь тогтоох гол үзүүлэлт гэж үздэг. Энд өгүүлэгдэж буй монголчууд өөрсдийгөө “БИД МОНГОЛЧУУД” хэмээн цуурайтуулан тунхаглаж байхад бид юу гэх вэ? “Тэд монгол биш” гэж жишим ч үгүй хэлчихээд тэдний тухай ахин зурвас ч бодолгүй амьдрах бидний энэ байдлыг тэд мэдвэл туйлын гомдолтой, даанч харамсалтай биш үү? Сэтгэл, цус нэгт тэдгээр төрөл садныхаа биднийг гэх халуун сэтгэлийг нь мэдэрч, бодит үнэнийг ухааран зөв итгэл үнэмшилтэй алхахыг Та эрмэлзэх үү?

Дээд монголчууд гэж хэн бэ?

Түүхийн хуудаснаа. Энэ нутаг нь 1235 онд Өгөдэй хаан өөрийн хүү Хүдэндээ Хөх нуур орчмыг хувь болгон өгсөн тухай мэдээнээс эхлэн Эвэр тайш, Бүрх тайш, Түмэдийн Алтан хаан мөн Цогт тайж нарын түүхт хүмүүстэй холбогдох ажээ.

Газар нутаг. БНХАУ-ын баруун хойд бүс нутгаар Гансу, Сичуантай хил залган орших нуурынхаа нэрээр овоглосон Хөх нуур буюу Чинхай /Qinghai/ муж гэж бий. Өгүүлэн буй Дээд монголчууд нь энэхүү Хөх нуурын орчмоор нутагладаг ажгуу.

Нэрийн учир. Дээд Монгол гэдэг тэдний нэр харьцангуй хожуу бий болсон бололтой. Дээд монголчууд Хөх нуур Түвдийн өндөрлөгт нутаглах тул газар нутгийн өндөрлөг байдлаар өөрсдийгөө овоглон дээр, дээд газрын хүмүүс гэдэг утгаар Дээд Монгол хэмээн нэрлэсэн гэсэн хувилбар бий.

Дээд монголчуудын хотжилт

Ерөнхийдөө БНХАУ-ын монголчуудад хотжилт нэлээд явагдсан, Хүн амын шилжих хөдөлгөөн нь хүн ам зүйн жирийн л үзэгдэл боловч Дээд монголчуудын хувьд хотын иргэн болно гэдэг жирийн явдал биш. Гэсэн ч эрхгүй тулгарч буй хотжилтын учир шалтгаан хийгээд хотжилт нь юунд хүргэж буй тухай одоо өгүүлье.

Миний судалгаа хийсэн газар бол Хөх нуур мужийн Улаан /Vulan/ хошуу болон хориотой хот болох Дэлхий хот юм. Хошуу хэмээх засаг захиргааны нэгжийг дүйцүүлбэл манай улсын сумтай дүйнэ. Улаан нь төв газарт шилжин суурьших хүн амын шилжих хөдөлгөөн маш эрчимтэй явагдаж байгаа нутгуудын нэг. Нийт хүн амийн тоо 37783. Эдгээрийн 4811 хүн буюу 1085 айл нь малчин өрх. Үндэстний бүрэлдэхүүний хувьд 22586 Хятад, 6538 Монгол тоогоороо толгойлж 2424 Түвд, 3478 Хотон, 1490 Цагаан Монгол, 1150 Салар, 39 Манж гээд цааш Дуншаан, Боань, Ёгор, Ли, Мио, Иүгү, Солонгос, Тужа гэх үндэстэн угсаатнуудаас бүрдэнэ.

Улаанд явагдаж буй хотжилт нь дараахь шалтгаануудтай. Хүүхдүүдийн боловсролын хэрэгцээ буюу дунд сургуулийн шалтгаан. Улаан хошууны төвд хүн ам ихээр суурьшиж эхэлсэн нь 1993 он. Тэр цагаас өмнө хошууны тосгодод (манай улсын засаг захиргааны нэгжээр багтай дүйцүүлж ойлгож болно) бага, дунд сургуулиуд гэгээрэл боловсролын үйлсээ явуулдаг байж. Энэ үед малчдын хүүхдүүд гэрээс хол явалгүй сургуульдаа сурч чаддаг байсан байна. Харин 1993 онд тэдгээр сургуулиудыг татан буулгаж хошууны төвд төвлөрүүлснээр малчдын хүүхдүүд сургуулиа даган суурьших болжээ. Учир нь хошууны төв дэх монгол үндэстний дунд сургууль нь дотуур байргүйгээс сурагчид эмээ, өвөөтэйгээ шилжин ирж айл болон амьдарч эхэлсэн. Ингээд жилээс жилд мал дээрээс нүүн ирэх суурьшигчдын тоо нэмэгдсээр хошууны төвийн хүн ам нэмэгдэж байгаа нь энгийн нүдэнд ч илт мэдэгдэхүйц болсон байна. Энэ нь Улаанбаатарын хүн ам эрчимтэй өсөж байгаатай адил боловч Монгол Улсын иргэд нийслэлдээ төвлөрлөө гээд дундад улсын монголчуудад тулгарах хятаджих аюул үгүй. Ингээд урьд нь мал дээр монгол ахуйтайгаа ойрхон байсан хүүхдүүд төв газарт шилжиж эхэлжээ.

Малын бэлчээр хүрэлцэхгүй. 1994-1996 онд малчдад бэлчээр хуваан өгөхдөө тухайн үеийнх нь ам бүлийн тоог харгалзан нэг хүнд хэдэн ми газар тооцон хувьчилсан байна (нэг метртэй тэнцэнэ). Энэ үеэс хойш төрсөн хүүхдүүд газаргүй тул малгүй, малгүй тул хотод амьдарна. Тэгээд тэр “хотын хүн”. Тухайн үед төрчихсөн байсан хүүхдүүдэд ч бэлчээр нь хүрэлцэхгүй явдал их бий. Зааглан өгсөн нутаг бэлчээрт маллах малын тоо буюу бэлчээрийн даац хязгаартай тул хүссэн зоргоороо малаа өсгөх аргагүй. Ингээд 3-5 хүүхэдтэй малчин айлын хэн нь мал дээрээ үлдэх вэ, хэн нь хотын хүн болох вэ гэдгийг сонгон шийдэж хотод амьдрах арга хайн эсвэл анхнаасаа хотод суух төлөвлөгөөтэйгөөр боловсролоо эзэмшин “хотын хүн” болно. Ийм замаар нэлээд хүмүүс төв газарт шилжин суурьшиж байна.

Өндрийн өвчин. Хөх нуур Түвдийн өндөрлөг гэгдэх далайн түвшинээс дээш гурван мянга хэдэн зуун метр өндөрт амьдрах нас дээр гарсан буурлуудад өндрийн өвчин гэх аюул тулгардаг. Улаан хошууны төв нь хөдөө малчны бэлчээр нутгаас арайхан нам газар юм. Тиймээс нас дээр гарч мал дагахад хүнд болсон хийгээд өндрийн өвчнөөс зугтсан настангууд хошууныхаа төвд суурьшина. Өндөрлөг газар хүчилтөрөгч дутагдсанаас цусны даралт ихсэх, зүрхний ачаалал нэмэгдэж үйл ажиллагаанд нь өөрчлөлт орох гэх зэрэг зүрх, судасны өвчнүүд тулгардаг байна.

Байгаль хамгааллын зорилгоор улсаас малчдыг хот, суурин газар амьдрахыг ил, далдаар дэмждэг тухай учир мэдэх хүмүүс өгүүлнэ. Голмуд хотын Тангула сумын малчдаас газрыг нь 5-10 жилийн хугацаагаар улс зээлдэн авчээ. Энэ хугацаанд улсын газар нутгийн бэлчээрийг амраагаад гэрээт хугацаа дуусмагц эздэд нь буцаан өгөх учиртай. Анх бэлчээрийг авахдаа малыг нь үнэлэн түүнтэй дүйцэхүйц төлбөрийг өгсөн бөгөөд мөн сар бүр тэдэнд мөнгө өгдөг гэнэ. Байгаль хамгаалах энэхүү бодлогын улмаас 5-10 жилийн дараахь малчин ахмадууд нас өндөрт гарч бие гүйцэхээ больсон, залуус нь малд дөргүй аль хэдийнэ хотын иргэн байх сонирхолтой эсвэл хэдийн хотын хүн болсон байх болно. Ингээд л мал маллах хүнгүй болсон тул эргээд малчин дээрээ гарах нь тун цөөн л болов уу? Энэ бол малчин ахуйгаас хотын амьдралд шилжиж буй бас нэгэн шалтгаан.

Мөн үйлдвэрлэлийн зорилготой үйл ажиллагааны улмаас малчид хотод суурьшиж буйн жишээ нь Ван (Томпу гэж нэрлэх нь ч бий) хошуу. 2005-2006 онд 11 айл Ван хошуунаас Улаан хошуунд шилжин суурьшжээ. Тэдгээр айлуудыг ийн шилжихийг шаардсан байна. Учир нь тус хошууны тэр хэсэг нутагт Чинхуа гэх өвөрмонголын компани нүүрсний хүүршүүлэх газар болгон ашиглах болсон ажээ. Ингээд л газрыг нь албан хүчээр худалдан авсан байна. Тэднийг Улаанд нэг дор орон сууцанд суулгажээ. Энэ нь улсын үйлдвэрлэл, эдийн засагтай холбоотой санамсаргүй гэмээр хотжилтын нэгэн шалтгаан болж байгаа юм.

Хотын дээд Монголчууд

Хятад Улс дахь монгол гаралтай хүүхэд залууст хоёр янзын сонголт, түүнийгээ дагаад хоёр янзын хувь заяа бий. Нэг нь монгол үндэстний сургуулиар замнах, нөгөө нь хятад сургуулийг сонгон суралцах явдал. Хотод ажиллаж амьдрах монголчуудад тулгарч буй зайлшгүй нэгэн зүйл бол хүүхдүүдээ хятад сургуульд суралцуулах хэрэгцээ юм. Их, дээд сургууль дүүргэсэн боловсон хүчин ажилтай болоход монгол үндэстний сургууль дүүргэсэн нэгэн, хятад сургууль дүүргэсэн хүн хоёрын байр суурь, боломж ялгаатай буюу хятад сургууль дүүргэсэн боловсон хүчин ажил албан тушаалтай болох илүү бололцоотой байдаг. Улаан хошуун дахь дүр зургаар монгол сургууль дүүргэсэн хүнд монгол үндэстний дунд сургуульд багшлах, соёл урлагийн клубт соёлын ажилтан болох мөн азтай цөөхөн зарим нь захиргаанд ажилд орох боломжтой. Тэдний сонголт энэ хүрээд хязгаарлагдана. Учир нь бусад байгууллагууд ихэвчлэн хятад албан газрууд байх тул тэнд хятад хэлийг төгс эзэмшсэн мэргэжилтэн авахыг эрмэлзэнэ. Улмаар хятад сургууль төгсөгчид ялагдана гэсэн үг.

Хятад сургууль сонгож, хүүхдүүдээ хятад сургуульд сургавал олон боломж нээгдэж, өндөр цалинтай, хүссэн ажил, мэргэжлээ эзэмших боломжтой болно. Ингээд монгол дунд сургууль төгссөн хүүхэд хятад их, дээд сургуульд элсэх гэтэл энэ нь бас л туйлын хүнд даваа буюу бараг л үлгэр ажээ. Монгол үндэстний дунд сургууль дүүргэсэн сурагчид мөн л хэлний бэрхшээлтэй тулгарна. Бас монгол сургуулийн сургалтын байдал ч тохирдоггүй аж. Нэгэнт байдал ийм болохоор хүүхдээ багаас нь хятад бага, дунд сургуульд сургах нь л тэднийхээ ирээдүйн амьдралын сайн сайхны төлөө хийж байгаа том сонголт, шийдэл юм.

Хятад хэл, хятадын соёлд суралцах хэрэгцээ, шаардлага, хүсэл, зорилгоо тэд ийнхүү тайлбарлаж байна. “Наад зах нь хятад хүнтэй хэрэлдэж муудалцахад ядаж адилхан харааж байх хэрэгтэй. Хятад хэл сурсан цагт доромжлол амсахгүй. Нэгэнт бид Хятад Улсад амьдарч байгаа тул хятад хэл сурахгүй бол сайн амьдарч чадахгүй. Ажилд орж чадахгүй. Ажилд орж амьдрахын тулд бидхятад хэл сурах хэрэгтэй. Ядахдаа доромжлол амсахгүй” хэмээсэн нь аргагүй үнэн билээ.

Хятад сургуулиар боловсорсон хүүхэд хэн болох вэ?

Энэ асуултын хариуг Дэлхий хотын хүүхэд, залуусын байдлаар хариулъя. Дэлхий хот бол хөдөөнөөс хотод шилжин суурьших хөдөлгөөн бүрэн явагдаж бараг дууссан гэж хэлж болох газар. Улсаас хот орчмын нутаг бэлчээрийг амраах зорилгоор малчдаас бэлчээр, малыг нь худалдан авч иргэдийг хотод суурьшуулсан байна.

Наранхуар бол 23 настай бүжигчин бүсгүй. Уулзаж танилцаад хэдхэн цаг болсон харь улсын эмэгтэйг (холдуулж бодвол харь улс ч тэдний сэтгэлд Монгол Улсын монгол хүн) гэр гэртээ хонуулах гэж хоорондоо булаацалдан муудалцаж эцэст нь нэг нь гомдсондоо юмуу түрүүлээд гүйж одсон. Наранхуар бүсгүйнд очих болсонд тэрбээр их л баяртай элдэв юм ярилцах гэж хичээнэ. Гэвч бид хоёр ойлголцож чадахгүй байсан нь сэтгэл өвдмөөр байлаа. Тэрбээр хэзээний хуучин найзууд шиг дотночилж түүний оронд хамт унтахаар хэвтсэн ч хэн хэний нь нойр хүрсэнгүй монгол, англи, хятад үг холин ярилцах гэж хичээсээр. Урьд нь хамт явсан залуугаар орчуулуулж байсан ч одоо түүнийг байхгүйд өөрсдөө ойлголцохоос өөр аргагүй. Нэг хоёр үг зөөсөөр, дохио зангаа хэрэглэсээр намайг ихэд баярлуулсан явдал болж үүр цайх үест тэр монголоор овоо зэгсэн ярих болж нэг мэдсэн бид хоёр их зүйлийг ярилцсан байлаа.

Хотжилт буюу хятаджилт

Хөдөөгөөс хот төв газарт шилжих, хотоос хотын зах, хөдөө рүү шилжих нь хүн амын шилжих хөдөлгөөн, нийгмийн хөгжлийн жам ёсны үзэгдэл. Гэвч Хятад дахь монголчуудын хотжилт нь жир бус явдал болж хятаджилтад хүргэж буй нь гашуудалтай. Малын бэлчээрийн даац хүрэлцэхгүй, өндөрлөг уулсын нутагт аж төрөх тэдэнд өндрийн өвчний аюул тулгарна, үр хүүхдээ хүний зэрэгтэй амьдралд хүргэх гэсэн хүсэл, улсын удирдлагаас малчдын хүсэлтийг үл харгалзан бэлчээр, газрыг нь авч байгаа зэрэг явдлууд нь тэднийг зайлшгүй хотжилтод хүргэж буй юм. Улмаар хотын иргэн хотод сайн сайхан амьдрахын тулд яалт ч үгүй хятад үндэстэний замаар замнахыг сонгоно. Хятад үндэстний зам хэмээсэн нь цэцэрлэгээс эхлэн хятад сургуулиар хүмүүжиж улмаар хятадын их дээд сургуульд суралцах, төгсөөд ч хятад албан газар ажиллах буюу хятад хотод хятад хүмүүстэй ижил амьдрахыг нэрлэж буй. Үүний улмаас монгол хэл, соёл, уламжлал алдагдана. Энэ бол Хятад Улс дахь монголчуудын хотжилт. Тэд бидний идэж байгааг идэж, өмсөж буйг өмсөж, үзэж буйг үзэх буюу хүний зэрэгтээ амьдрахыг л эрмэлзэж, харамсалтай нь хүн заяатны хүсэл нь эх хэлээ мартагнахад хүргэж буй ард түмэн. Тэдэнд Монголоо гэх эрмэлзэл, хүсэл сэтгэл, “БИ МОНГОЛ ХҮН” гэх ухамсар нь байгаа цагт тэднийг “монгол биш” гэх эрх хэнд ч үгүй.

Тэрбумаар тоологдох их үндэстний дунд цөөн тоот үндэстэн болон амьдрахдаа угсаа гарлаа хадгалан, Монголоороо оршихын төлөө байгаа бүх боломжоороо тэмцдэг, зарим нь амьдралаараа дэнчин тавьж, тэр их гүрэнд яах ч аргагүй байдалд өөрийн эрхгүй орж байгаа цус нэгт ахан дүүсээ ойлгож үзээсэй хэмээн хүсмээр байна. “Тэдний оронд би байсан бол?” гэж бодож үзээд, муучлан дуугарахаа хойш тавиасай, Монгол Улсын монголчууд.

Хэл аялгаар төрөлсөх нь

Г. Нармандах

Хэл ... хэл яагаад хүн төрөлхтөнд чухал юм бэ? Хэл бол соёлын амин сүнс гэж ярьдаг. Хэлээр дамжин аливаа соёл түгэн дэлгэрч байдаг. Тухайн хэлэн доторх аялга гэдэг зүйл бол нэгэн ард түмнийг хооронд нь зан заншил, уламжлал, соёл, ёс суртахуунаар нь зааглаж байдгаас гадна өөрийн төрөлх аялгаараа өөрийн өвөрмөц соёлоо илүү ойлгодог. Би өнгөрсөн зун “гадаад” явсан юм. Гадаад явсан гэдэг нь БНХАУ-ын Хөхнуур муж, Хайши Жуугийн Тайжнар Монгол ахан дүүстэйгээ учран золгосоноо хэлж байгаа хэрэг. Тэнд тэдгээр хүмүүс нийт Монгол хүн бүртэй элэг нэгт ахан дүүс боловч гагцхүү тэд надад, би тэдэнд илүү ойр дотно мэт санагдаж байв. Учир нь би Ойрад Монголын Дөрвөд аймгийн хүн, тэд Ойрад Монголын Хошууд аймгийн хүмүүс. Гэвч аливаа зүйл үргэлж хамт байдаггүйн зохиолоор тэртээ 1637 онд ах дүүс бие биеэсээ хагацсан юм (Цэрэнбал: “Тайж нар хошууны ойлолго”, 2005 он ху-1). Харин бүхэл бүтэн 370 жил өнгөрсний дараа эгэл оюутан миний бие харь нутагт ахан дүүсийн маань тасархай өнөөг болтол амьдарч байгааг олж мэдсэн тэр цагаас хойш тэдэнтэй очиж золгохыг хичнээн их хүссэнийг үгээр хэлж үл болмоор...

Гэтэл энэ сургууль амарч эхлэх үед ангийн багш доктор Бум-Очир намайг дуудан хэсэг оюутны хамт Хөхнуур явах болсон тухай хэлэв. Тэгээд л бид 6 сарын 10-аас 7 сарын 6-ыг хүртэл нэг сар орчим хугацаанд Хөхнуур муж дах Монголчуудын дунд хээрийн шинжилгээний ажил хийсэн юм.

Бид Хөхнуур мужийн нийслэл Шининд байрлах Хөхнуур мужийн үндэсний их сургуулийн багш Цэрэнбалтай явах маршрут, хийвэл зохих судалгааны сэдвүүдээр нэмэлт зөвөлгөө авахаар зорин очиж уулзсан юм. Тэгэхэд намайг бусдаасаа хэлний аялгаар ялгарч буйг анзааран бусад нөхдөөс маань илүү ойр төрөл мэт санагдсан бололтой “ оо энэ чинь Манай хүн байна” гээд миний тухай асууж мэдээд хамгийн түрүүнд зөвлөгөө өгч, өөрийн төрсөн нутаг болох Цайдмын хотгорт оршдог Тайжнар хошууны Уртмөрөн суманд явуулахаар болов.

Төд удалгүй нэгэн оюутанг утсаар дуудан ирүүлсэн нь миний очих айлын бага охин болох Заяа байв. Заяа гэрлүүгээ утасдаж Монгол улсаас хүн очиж суух болсныг хэлж тосч авах арга хэмжээг зохиов. Маргааш өглөө нь би галт тэргэнд сууж Тайжнар хошууны төв Голмууд хотод очиход Заяагийн том ах Багана намайг тосч авав. Багана ахтай анх уулзахад аялга нь Цэрэнбал багш, Заяа хоёрынхтой адил байв. Өөрөөр хэлбэл тэдний ярианд орж буй Төвд, Хятад үг хэллэгийг эс тооцвоос яг л манай Дөрвөд хүн ярьж байгаа юм шиг санагдаж байв. Тэгээд бид хоёрын аялга ерөнхий агуулгаараа нийлж байгаа болохоор тэр оройжингоо ярьж суулаа. Маргааш нь 12 цагийн орчим намайг Уртмөрөн явах машинд суулгаж өгөв. Бид өдөржингөө явсаар орой 10 цагийн үед Уртмөрөнд хүрч Заяагийн хөгшин аав Падамба дэдээгийн (Дэдээ гэдэг нь Ойрад аялгуунд хамаатны настан хүнийг авгайлан дууддаг хүндэтгэлийн нэр) гэрт хонов. Намайг очиход хоол хийгээд, мах чанаад тавьчихсан хүлээгээд сууж байж. Хоол цай болсны дараа дэдээ бид хоёр өнөөгийн Монгол улсын улс төр, нийгэм, эдийн засаг, хүний хөгжил, түүх соёл гэх мэт маш олон сэдвээр өөрийн өчүүхэн мэдлэгийн хүрээнд ярилцаж хонов. Маргааш өглөө нь бас нэг унаа олж Дэдээ намайг хүү болох Заяагийн аав Зундуй ахынд хүргэж ирэв (намайг очих үес нэлээд сэрүүвтэр байсан юм). Зундуй ахын зуны сууцанд явж ороход гадаа байсан хүмүүс цөм гэрт цугларч над дээр ирэн хүндэтгэлтэйгээр гар барьж мэндлэн цай аягалахаас эхлээд урьд шөнө Дэдээгийн надаас асууж байсан асуултуудыг тавьж, хамгийн түрүүнд тусгаар тогтносон Монгол улсаараа бахархаж явдгаа хэлцгээж байхын зэрэгцээ даанч бид хүссэнүедээ ирж очиж чадахгүй нь харамсалтай гэсэн гунигийн харц нүднээс нь илт мэдэгдэж байсныг хэлэхэд илүүдэхгүй. Мөн миний аялга тэднийхтэй таарч байгааг цөм гайхаж, улмаар эрт цагт нэгэн цаазын дор амьдарч байсан ард түмний үр хойчийн нэг гэдгийг маань тэд мэдэв. Удалгүй орой болж хоолны цаг болоход Нутгийн дүү бас бидний нагац Наранмандахдаа гээд хонь төхөөрч, мах чанаад надад далыг нь өгч “Даага сарвай дал хүрэг, Дал хуваасан нагац минь дандаа энэ нутагт ирж байг” гэж ерөөсөн юм. Тэгэхэд надад харь нутагт хээрийн шинжилгээний ажил хийхээр ирсэн оюутаны хувиар биш, харин хол нутагт суугаа, олон жил уулзаагүй ойрын хамаатныдаа очсон мэт сайхан сэтгэгдэл төрж байлаа. (би яагаад тэдний нагац нь болчихвоо гэхээр Зундуй ахын хөгшин Дашдондов эгчийн аав ээж нь ах дүү нарын хамт Монголд “ардын хувьсгал” ялсны дараа Хөхнуурт дүрвэн очиж суурьшжээ).

Ер нь, би тэнд хагас сарыг өнгрүүлэх хугацаандаа уулзсан хүн бүртэйгээ ярилцаж байхдаа тэдний хэл аялга бидний Дөрвөд хүнийхтэй юугаараа ялгаатай, юугаараа адил болохыг аль болохоор мэдэхийг хүсч, ерөнхий сэдвийн хүрээнд тэмдэглэж авсан юм. Тухайлбал, тэндхийн Монголчуудын ургийн овог, эцэг эхийн талыг нэрлэх нэршил, хүндэтгэлийн нэр, хоол ундны нэр, мал амьтны нэр, зүс, хувцас хунар, бие эрхтний нэр гэх мэт аль болох их мэдээлэл цуглуулахыг хүссэн юм. Зарим нэг нэрийг уг аялгаар бичээд Дөрвөд аялгатай харьцуулан бичвэл, ерөнхийдөө гэр бүл, ах дүүгийн нэр, малын нэр нь Дөрвөд болон Халх хэллэг нэршилтэй гол төлөв адил байна. Зарим нэг үйл байдлыг тэр аялгаар бичвэл “Маануус сагадаа лавшигаан үмсчгаад гэртаасн цаклаад гараад иртэл одаак көвүүн гоо болжоч, хаар одсон болваа?”. Энэ өгүүлбэрийг зарим нэг эрдэмтэн судлаачдыг эс тооцвол Халх аялгуутан үл ойлгох бөгөөд “орчин цагийн” Монгол хэлнээ хөрвүүлж, харьцуулахад дөхөм болох үүднээс хөрвүүлсэн нь: “Бид нар дөнгөж сая дээлээ өмсчихөөд гэрээс гүйгээд гартал нөгөө хүүхэд (эрэгтэй) алга болчихож, хаашаа явсан юм бол?”гэсэн хэлбэртэй болно.

Аливаа хэлийг соёл буюу хэлний шинжлэлийн антропологийн үүднээс судлахдаа гол төлөв ярианы талаас нь судалдаг энэ зарчмыг баримтлан тэдний хэл аялгыг өөрийн Дөрвөд аялгатай харьцуулан чагнаж байв. Гэхдээ энэ харьцуулаад байгаа Дөрвөд аялга нь яг өнөөдөр, жинхэнэ ёсоороо хэрэглэгдэж байна уу гэдэг нь тун эргэлзээтэй. Ямарч байсан өөрийн өвөрмөц аялгыг алдалгүй, үндсийг нь хадгалсаар байгаа гэдэгт итгэлтэй байна. Тийм ч учраас би тэдгээр хүмүүстэй төвөггүй ойлголцож ах дүү гэдгээ мэдэлцсэн байх гэж бодож байна. Мөн намайг тэнд очоод удаагүй байхад “танай Монгол улсад” гэж байгаад ямар нэг асуулт тавьдаг байсан бол хэсэг хоносоны дараа “манай Монгол улсад” гэж асуултаа эхэлдэг болсон. Энэ нь юуг өгүүлж байна вэ гэвэл: Тэд урьд нь бидний хэл Монгол хүнийхээс өөр болохоор бид Монгол биш болчихож гэж ойлгодог байсан. Харин өнөөдөр Монгол улсаас ирсэн хүн яг бид нар шиг ярьж байна, тийм болохоор бид чинь Монгол хэвээрээ байгаа юм байна шүү дээ гэсэн өөртөө итгэх итгэлийг тэдэнд төрүүлсэн бололтой.

Би тэнд өөрийн үндсэн аялгаар ярихад хэн ч гайхахгүй, хэн ч шоолж инээхгүй. Учир нь би тэнд яг гэртээ байгаа мэт санагдаж байсан болохоор. Харин Улаанбаатарт бол шал өөр. Яагаад гэвэл өнөөгийн Монгол улсын хүн амын 90 орчим хувь нь халх угсаатан эзэлдэг. Тэр ч утгаараа Улаанбаатарт халх угсаатан дийлэнх хувийг эзэлдэг. Үүнээс үндэслээд манай багш Доктор Д.Бум-Очирын хэлснээр “бидний Монголчуудын маш бүдүүлэг нэгэн алдаа бол биднийхээс жаахан л ондоо аялгатай ярьж байвал Монгол биш” гэсэн ойлголт юм. Тийм болохоор энэ ойлголтоос болж хөдөө орон нутгаас шилжин ирэгсэдийн үр хүүхэд, оюутан залуус хотод ирээд уулзсан хүн бүртэйгээ өөрийн төрөлх аялгаар яриад байх нь маш ховор. Учир юу вэ гэвэл өөрийн аялгаар ярьж буйг сонссон үе тэнгийн залуус шоолж инээх, маш их гайхсан янз гаргадаг. Энэ байдлаас болоод уг аялгаараа ярихаас ичиж “Халхжих” процесс явагддаг. Мөн энэ байдалд (халжих явц) орохыг байгаа орчин буюу хотын соёл тийнхүү шаарддаг. Ийнхүү тэд үндсэн аялгаа ихээхэн орхигдуулдаг байна. Энэ бол миний дээр дурьдсан шиг тухайн өвөрмөц зан заншил, хэл соёлоороо ижил төстэй овогтон ястнаас ялгарч байдаг тэр нэг шинж нь үгүй болох нэгэн үндэс юм. Энэ явдал бол ганц Дөрвөд ч биш бусад ястан, угсаатаас бүрдсэн нэгэн үндэстэн доторхи хэл аялга, соёлын өвөрмөц ялгаа үгүй болоход нөлөөлж байна. Энэ бол зөвхөн эхний хүчин зүйл. Удаах нь Ц.Дамдинсүрэн гуайн зохиосон кирилл монгол бичиг нь халх аялгуун дээр тулгуурлан зохиогдсон. Үүнээс болж монгол орны өнцөг булан бүрт суугаа хүн бүрийн яс үндэс, угсаа гарлыг үл хамааран гагцхүү нэг л аялгуун дээр тулгуурласан кирилл бичигтэй болгосон нь энэ үр дүнд хүргэж байна. Үүнийг бас зөвөөр ойлгох хэрэгтэй. Би ингэж хэлснээрээ хэн нэг эрдэмтнийг шууд утгаар буруутгах гэсэнгүй ээ. Магадгүй энэ хүчин зүйлийг нэгдүгээрт тавих нь зүйтэй байсан байх аа.

Энэхүү хоёр хүчин зүйлийг орхигдуулах нь Хүн судлал, Угсаатны зүйн үүднээс тун хариуцлагагүй хэрэг мөн бөгөөд Залуус бид хэнээс ч үл ичиж,“Өсөхөөс сурсан үндэсний хэл, мартаж болшгүй соёл” гэсэн ухаант хүний мэргэн үгийг санаж явбаас бидний “нэрийн хуудас” болсон төрөлх хэл аялгаа хэзээ ч үл орхиж, үр ачдаа өвлүүлж явах нь дамжиггүй биз ээ.... Тэгээд ч хүн гэдэг амьтан эх орноосоо алс хол явахад огт танихгүй хэл нэгт, үндэс нэт хүн тааралдвал хэнээс ч илүү дотно санагдаж, элэг дэвтэх шиг болдог. Үүнд л үг хэлний хэзээ ч хувиршгүй нандин чанар оршин буй.

Би илтгэлээ эхлэхдээ “би гадаадад очоод...” гэж эхэлсэн. Гэтэл би яг үнэн хэрэгтээ гадаадад яваагүй юм байна лээ.

Үүнд би дүгнэлт өгөхийг хүсээгүй бөгөөд уншигч та бүхэнтэй хуваалцахыг хүссэн юм. Та бүхэн өөр өөрсдийн оюундаа тунгаана биз ээ?...

Хайлж буй Дээд Монгол!

Д. Бум-Очир

Британий Монголчуудын чуулга уулзалтад тавигдаж Цахим Єртөө болон Монгол банкны Єргөмжлөл тусгай шагнал хүртсэн илтгэл

Робинзон Крузогийн шинжлэх ухаан

1990-ээд оноос хойш дэлхий дахинд хүчтэй ноёрхож слав хэлээр хөлөглөсөн коммунист засаглал нуран унаснаар олон хүмүүс дэлхий нийтийн мэдээллээс хоцрогдохоо хоцрогдож басхүү тэнд дуу хоолойгоо хүргэж амжаагүйгээ улам ихээр мэдэрч эхэлсэн болов уу. Энэ байдал олон нийтийн мэдээллээр зогсохгүй бас монголын шинжлэх ухаанд хамаатай юм. Монголд олон чиглэлээр чадалтай сайн эрдэмтэд онол судалгаагаа уралдуулж нэгэн үе түүнийгээ орос хэлээр дамжуулан дэлхий нийтэд хүргэх зам тавьж байсан боловч тэр нь голдуу слав хэлтнүүд болон коммунист засаглалаар хязгаарлаж байсан нь дамжиггүй ээ.

Коммунизм гэдэг томоохон арал живж үгүй болох цагт сүүлийн хэдэн жил бид дэлхийд гарах гүүрээ бэлдэж монгол гэдэг түүнээс ч жижигхэн арал дээрээ жаахан сууцгаалаа. Ингээд бодохлоор бидний орчин үеийн шинжлэх ухаан эзгүй арал дээр байгаад байх шиг санагдана. Англи хэлийг эрчимтэй сурч барууны олон оронд олон монгол оюутнууд суралцаж, олон эрдэмтэд ажиллаж айлчилж мэдээлэл солилцож эхэлж буй энэ үед олон хүмүүс бидний судлаад яриад байдаг олон зүйлийг аль хэдийнээ барууныхан судалчихсан ярьчихсан харин бид мэдээгүй өнгөрчихсөн байгаатай нүүр тулсан биз ээ. Ийнхүү шинэ соргог мэдээлэлтэй нүүр учрах бүрийдээ олсон, дуулсан, сонссон мэдсэнээ мэргэжил нэгт номын нөхөд, оюутан залуучууд, цаашилбал монгол түмэндээ хүргэж дуулгаж хуваалцмаар, түгээмээр, дэлгэрүүлмээр санагдах нь хэн бүхэнд цөөнгүй тохиолдсон байх. Энэ бол арал дээр байснаа мэдсэний нэгэн илрэл гэлтэй. Энэ бол монгол хүний оюуны чадал сулаас болсон хэрэг биш харин ч нийгэм түүхийн эгзэгтэй нугалаанд хавчигдан хашигдсан бидний аугаа их түүхийн нэгээхэн жижиг хугацаа юм.

Яг л ийм хувь зохиолоор монголд судалгааны олон шинэ салбар, арга зүй тэр ч бүү хэл бүхэл бүтэн бидний огт мэдэхгүй шинжлэх ухааны шинэ салбар дэлгэрч байгаагийн нэг нь яахын аргагүй "Нийгэм-соёлын хүн судлал" (Британид Social Anthropology, Америкт Cultural Anthropology) мөн юм. "Хүн судлал" гэсэн энгийн бөгөөд ерөнхий нэрэн дор бид юу ч багтааж болно. Єөрөөр хэлбэл, шинжлэх ухааны ямарч салбар шууд болоод шууд бус утгаараа "хүн судлал" байж болох юм. Хэдий тийм боловч энэхүү өргөн утгаас гадна "хүн судлал" гэдэг шинжлэх ухааны тодорхой хэдэн салбар байдгийг бид мэдэх ёстой. Хамгийн түгээмэл нь "Биологийн хүн судлал" (Biological Anthropology) болоод "Нийгэм-соёлын хүн судлал" хоёр болно. Хэдийгээр энэ хоёр "хүн судлал" буюу anthropology гэдэг ерөнхий ухагдахууны хувьдаа холбоотой боловч нэг зүйл огт биш билээ. Харин ч өөр өөрийн судалгааны онол арга зүйтэй, өөр өөр судлагдахуунтай, нэг нь байгалийн шинжлэх ухааны нэгэн зүйл, нөгөө нь нийгмийн шинжлэх ухааны нэгэн салбар.

Биологийн хүн судлал монголд үүсч хэдхэн жил болоод чамлахааргүй амжилттай байгаа бол харин нийгэм-соёлын хүн судлал дөнгөж одоо л монголд төрөх гэж оролдож байгаа гэж хэлэхэд хэлсдүүлсэн болохгүй ээ . Монголд монгол судлал, угсаатны судлал, соёл судлал, нийгэм судлал зэрэг нийгэм-соёлын хүн судлалтай төстэй салбар байх боловч аль нь ч түүнийг орлохгүй өөр өөрийн онцлогтой.

Нийгэм соёлын хүн судлалын тухай товч

Нийгэм соёлын хүн судлал 20-р зууны эхэн үеэс анх Британид гүн ухаан болон нийгэм судлал хоёр дээр суурилан үүсэж хөгжсөн. Тиймээс ч одоо хэр нийгэм-соёлын хүн судлалыг "хүнтэй гүн ухаан" харин гүн ухааныг "хүнгүй гүн ухаан" гэж хошигнон хэлдэг нь санамсаргүй хэрэг биш юм. Сонгодог утгаараа нийгэм-соёлын хүн судлал улс төр судлал, шашин судлал, эдийн засаг судлал, ураг төрлийн холбоо судлал гэсэн хүний нийгмийн бараг бүхий л зүйлсийг судалдаг өргөн агуулга бүхүй дөрвөн гол чиглэлтэй. Сонсогч уншигч хэн бүхэнд нэн тэргүүнээ төрөх асуулт бол, тухайлбал, "нийгэм-соёлын хүн судлалын улс төр судлал" гэгч "улс төр судлал" гэдэг бүхэл бүтэн том шинжлэх ухаанаас ямар ялгаатай эсвэл "эдийн засаг" гэдэг том ухаан байхад "нийгэм-соёлын хүн судалын эдийн засаг судлал" юу судалдаг юм бэ гэхчилэн асуух байхаа. Хүн судлаачид хариуд нь "улс төр судлал улс төрөө судлаад түүн доторх хүнийг нь анхаардаггүй", "эдийн засаг судлал эдийн засгаа судлаад түүн доторх хүнийг анхаардаггүй" гэхчилэн хариулах нь түгээмэл. Энэ мэтчилэн тэдгээр том шинжлэх ухаанд алинд нь ч багтаддаггүй "жижиг" хэмээн орхигдсон асуудлуудыг хүн судлал судалдаг. Тухайлбал, Америкийн эдийн засаг судлал америкийн уугуул индиан овгийн хоол хүнсээ хэрхэн залгуулдаг асуудлыг судалдаггүй, Монголын улс төр судлал багш сурагч хоёрын хоорондох бодлого, бичил улс төрийг судалдаггүй байх жишээтэй.

Шашин судлал ч ялгаагүй шашныг судлахаас биш харин түүн дотор хүн юу хийж, юу бодож байгааг тэр бүр анхааран үздэггүй. Харин энэ бүхнийг хүн судлал судалдаг. Хүн судлалын өөр нэгэн онцлог нь өөрийн нийгэм соёлоос илүү өрөөл бусдын соёл нийгмийг судалдаг чанар юм. Энэ утгаараа нийгэмд эдийн засаг шиг ч юмуу анагаах ухаан шиг ус талх шиг зайлшгүй нэн тэргүүнээ шаардагдах хэрэгцээ биш ч гэсэн огт хэрэггүй зүйл биш юм.

Энэ чанар нь нийгэм-соёлын хүн судлалыг "хөршөө таних ухаан" гэж товчхон томъёолсон нь ч байдаг. Дэлхийн олон үндэстнүүд битгий хэл цөөхөн монгол угсаатнууд бие биеэсээ хэл соёл, сэтгэлгээнийхээ байдлаар ихээхэн ондоошсон байдаг. Хамгийн ойрын жишээ дурдахад бид хятадуудыг шавьж хорхой иддэг гэж гайхаж байхад тэд биднийг морины нуруун дээр амьдардаг гэж гайхаж суудаг. Хүн судлал хамгийн энгийн утгаараа энэ л хичнээн зуун жил хамтран бөөр нийлэн суусан хөршийнхөө талаарх гайхширлыг арилгах, энэ талаар илүү ихийг олж мэдэж ойлгох гэсэн оролдлого гэж хэлж болно. Бие биенийгээ илүү таньж мэдсэнээр үл ойлголцох харилцаанаас зайлсхийж чадах юм. Хүн судлалын энэ чанарыг анх колончлолын үед улс төрийн зорилгоор ашиглаж байсан юм. Тухайлбал, Англичууд энэтхэгчүүдийг колончлохын тулд энэтхэгчүүдийг таньж мэдэж байх шаардлага тулгарч үүнд хүн судлал ач холбогдлоо өгч байжээ. Энэ нь зөвхөн колончлох гэдгээр хязгаарлагдахгүй колонлогдож буй хэсэг нь ч колончилж байгаа бүлэг хүмүүсийг таньж мэдэхэд хэрэгтэй. Энэ талаараа хүн судлал соёл судлал, тухайлбал монгол судлалаас ялгарах юм. Учир нь соёл судлал гэдэг бол өөрийн соёлоо л судлахаас биш гадны соёлыг судалдаггүй.

Хэрвээ хэн нэгэн гадны соёлыг судалвал тэр нь гадаад судлал болох бөгөөд, монголын жишээн дээр л гэхэд нэн тэргүүнээ МУИС-ийн Гадаад хэл соёлын сургууль санаанд буух биз. Гэтэл тэр сургууль маань гадаад хэл л сургадаг гэдгийг хэн бүхэн мэднэ. Ингээд үзвэл бидэнд гадаадыг судалдаг шинжлэх ухаан байхгүй бололтой. Магадгүй нийгмийн хөгжлийн үүднээсээ манай улс хүнийг судлах нь битгий хэл өөрийгөө яана гэж байгаа гэж олон хүн хэлэх байх. Үүнд хоёр хариулт өгч болно.
Эхнийх нь, хөгжлийн шатанд тун удахгүй бид талхаа төвөггүй олж иддэг болоод хөршүүдээ гүн гүнзгий судлах шаардлага юу юугүй тулгарах нь дамжиггүй.
Удаах хариулт хүн судлал зөвхөн гадаад улсыг судлах гэсэн утгатай бус харин арай жижиг хүрээнд "гадаад угсаатнуудыг" бусад буриад, дархад, дөрвөд гэхчилэн монгол угсаатнуудаа, түрэг, казах, сибирийнхэн гэхчилэн алтай язгуур хэлтнүүдээ судлах хүрээнд ойлгогдож болно. Түүнчлэн өөрийнхөө соёлыг ч хүн судлалын үүдээс (энэ утгаараа соёл судлал юмуу монгол судлалтай төстэй болно) судалж болдгийг native anthropology гэдэг.

Нийгэм-соёлын хүн судлалыг зүгээр нэг хөршөө таних ухаан гэж хэлвэл бас түүний онцгой чанарыг бүрэн тодорхойлоогүй орхисонд тооцогдоно. Нийгэм соёлын хүн судлалд бусад нийгмийн ухааны салбаруудад алинд нь ч байдаггүй давтагдашгүй судалгааны арга зүй байдаг. Энэ нь participant observation буюу "биечлэн дагах арга зүй" юм. Хүн судлаачид судалж буй бүлэг хүмүүс, тэдний нийгэм дотор хамгийн наад зах нь арван хоёр сар буюу түүнээс дээш хугацаагаар тэдэнтэй хамтран амьдардаг. 20-р зууны эхэнд хүн судлалын эцэг гэгдэх Британид сууршсан Польш гаралтай эрдэмтэн Малиновский номхон далайн Тробрианд арлынхны дунд зургаан жил суурин судалгаа хийж тэнд амьдарч байсан түүхтэй. Харин өнөөгийн судлаачид судалж буй хүмүүсийнхээ хэлийг мэдэхгүй бол хоёр жил хүртэлх хугацаагаар хээрийн судалгаа хийж тухайн хүмүүсийн хэл соёлд нэвтэрхий суралцдаг.

Зарим тохиолдолд судлаач энэ хугацаанд хоёр буюу түүнээс олон хэл сурах ч шаардлага тулгарч болно. Хамгийн наад захын жишээ хэлэхэд Хятад улс дахь Төвд судлаач барууны оюутнууд төвд болон хятад хэл харин хятад дахь монгол угсаатнуудыг судалж байвал монгол болон хятад хэлийг хослуулан эзэмшдэг. Хүн судлал үүгээрээ юу хэлж байна вэ гэвэл хүн болоод түүний нийгэм соёл гадны нүдээр өнгөцгөн гүйлгэж хараад ямар нэгэн дүгнэлт хийж болох тийм энгийн зүйл биш гэдгийг сануулж байгаа юм. Бүр цаашилбал, хэн нэгэн хүн юмуу бүлэг хүмүүс хөршийнхөө тухай нарийн сайн судалж мэдээгүй, бүрэн таниагүйн хар гайгаар ташаа сэтгэгдэл сууж аливаа шийдвэрээ тэр л ташаа дүгнэлтэнд тулгуурлан гаргах өрөөсгөл харилцааг буруушааж байна гэсэн үг.

Иймээс хүн судлалын тавьж буй шаардлага бол гадны хүн буюу судлаач судалж буй нийгмийнхээ нэгэн эд эс нь болтолоо гүнд нь нэвтэрч, хэрвээ европын судлаач Төвд судалж байгаа бол "төвд болох", Монгол судалж байгаа "монгол болох", Ємнөд Африкийн Зүлүчүүдийг судалж буй бол "зүлү хүн" болохыг шаарддаг.
Тэд мөстэй хүйтэн голын усанд орж зогсоод хэдэн цагаар ан хийх юмуу эсвэл магадгүй бясалгал хийж байвал судлаач мөн л түүнийг хийж, янз бүрийн шавьж хорхой, тарвага зурам, амьд сармагчны тархиар хооллож байвал мөн л тэгж хооллох нь хүн судлаач хүний үүрэг. Тийм ч учраас хүн судлаачид судалж буй газартаа хуурай эцэг эх, ах дүү, төрөл садан, анд нөхөдтэй болж магадгүй насан туршийн холбоо тогтоодог. Анх намайг энэ чиглэлээр суралцаж эхлэхэд бидний англи өвгөн профессор эгч нь өөд болчихлоо гээд Европын хаа нэгтээ биш харин Гималайн нурууны суган дахь Нипал руу явж байсан нь үүний нэгэн жишээ.

Хүн судлалын дэвшүүлж буй энэ шүүмж хэн бүхэнд байдаг хүний нийгмийн зан гэж хэлж болно. Нээрээ л хүн, танихгүй мэдэхгүй байж сайлж муулах дуртай, голгүй мэдээлэл дээр дүгнэлт яаран гаргамхай төрөлхтөн юм. Монголчуудын жишээн дээр л гэхэд "дөрвөд хүн хүн биш", "буриад хүмүүс нанчилдаантай", "өвөрлөгч хүн хужаа санаатай", "төвд хүн харанхуй бүдүүлэг", "англичууд хүйтэн хөндий, их зантай" гэхчилэн бидний мэдэх олон танил дотно дүгнэлтүүд бий. Энэ үнэхээр үнэн үү? Үнэндээ бид үнэн худлыг нотлоогүй магадгүй хэн ч хэзээ ч нотлохгүй, хэн нэгэнд тохиолдсон байлаа ч гэсэн ганц нэг жишээ бүхэл бүтэн үндэстэн угсаатныг төлөөлж чадах бил үү! Энэ мэтийн өрөөсгөл сэтгэлгээ нийгэм даяр ноёлж байдаг нь монголд ч биш дэлхий нийтэд түгээмэл гэж дэлхий даяар хэсэн судалдаг хүн судлаачид санал нэгтэй хэлнээ.

Иймэрхүү үндэсгүй өрөөсгөл сэтгэлгээний нэгэн жишээ болгон "Дээд Монголын" талаар дурдасуу.

Дундад улс дахь монголчуудын тухай бидний төсөөлөл

"Дээд монгол" гэж нэртэй монгол угсаатан байдаг гэдэг тухай монгол судлаач болж

байсан би хүртэл саяхан болтол мэдэхгүй байсан нь ичгэвтэр бас гутамшигтай гашуун үнэн билээ. Харин "Хошууд монгол", "Хөх нуурын монгол", Гүш хаан гэвэл мэдэх хүн нэлээд хэд нэмэгдэнэ. Учир нь Дээд монгол гэдэг тэдний нэр харьцангуй хожуу бий болсон бололтой. Харин удаах Хошууд, Хөх нуурын монгол гэдэг нэр харьцангуй эрт үед хамаарч, бичиг сурвалжид их дурдагдаж түүхэнд тэмдэглэгдэн үлдсэн. Бид эртний нэрийг нь мэдээд арай хожуухан бий болсон ардын дунд өргөн хэрэглэгддэг нэрийг нь мэдэхгүй байна гэдэг бол бид түүх болоод өнгөрсөнөө дэндүү их нандигнаж түүнийгээ мэдэхийг эрхэмлэх боловч түүний хажуугаар мэдээллээ шинэчлэхгүй, орчин цагт болж байгаатай хөл нийлүүлэхгүй хоцрогдож байгааг харуулж байна гэлтэй.

Энэ бол мөн л хүн судлалын өнгөрсөнийг биш харин илүү одоог судалж илтгэж мэдээлдэг бас нэгэн онцлог юм. "Дээд монгол" гэдэг асуулт биднийг монголын тухай хэр мэдэх вэ гэдэг асуултанд унагаж байгаа юм. Цааш нь тэгвэл бүр Хор, Баоань, Дуншаан, Монгур буюу Цагаан монгол гэхчилэн олон монгол угсаатнуудын тухай асуултнуудад бид дараа дарааллан унах нь гарцаагүй. Бид өнөөдөр өөрсдийгөө хоёр сая таван зуун мянгуулаа л гэж боддог. Үнэндээ бид найм орчим саяулаа гэдгээ мэдэх хүн цөөхөн бизээ. Энэ тоо алтай язгуур хэлтэн, түрэг угсаатнууд ч биш зөвхөн монгол угсаатны тоо юм. Арга ч үгүй дээ золоор нэрээ авч хоцорсон, улсаа тунхагласан нь найман саяасаа бид юм хойно омог бардам бусдадаа дээрлэхүү байх нь аргагүй ч биз, бас бидний амжилтыг энд тэнд толгой хоргодох бусад таван сая хагас монголчууд маань бахдах нь ч аргагүй биз. Харин бид бие биенийхээ тухай огтхон ч мэддэггүй нь гачлантай.

Одоо дэлхий дээр нийт найман сая монгол угсаатан байдаг тухай мэдээ бий. Түүний дөрвөөс таван сая нь хятад улсад аж төрдөг. Түүнийг нарийн шүүж үзвэл ядаж дөрвөн сая нь цэвэр монгол гэдэг (цэвэр монгол гэж юу билээ?). Үлдсэн нь соёлын хувьсгалын үед үнэн худал хэлж цөөн тоот үндэстэн байхын ашиг хонжоо бодож монгол гэж бүртгүүлсэн хятад иргэд эсвэл ураг холдож өөр үндэстэнтэй нийлсэн хүмүүс байж болно.

Тэдний тухай бид хэр мэдэх билээ? Бид тэднийг Эрээн дээр наймаа хийж, Бээжинд монголчуудыг хууран мэхэлж мөнгө салгадаг гэж л мэддэг. Тиймээс бид тэднийг "Хужаа" гэж муучлан нэрлэдэг. Ихэнх монголчуудын хувьд дундад улс дахь бүх монголчууд "Хужаа" гэдэг нь тодорхой. Єөрөөр хэлбэл "хятад" гэсэн доромж утгаар бид хэрэглэх буюу уул гарал нь "наймаачин, худалдаачин" гэсэн утгатай хятад үг гэж дуулсан юм байна.. Бидний хамгийн ойрхон харилцаж чадаж байгаа нь наймаа арилжаагаар дамждаг. Євөр монголчууд ч гэсэн хүн л юм хойно наймаа хийлгүй л яахав, зарим нэг нь Эрээн, Бээжин хавиар эргэлдэлгүй ч яахав, зарим нэг нь наана цаана хэлж хэдэн бор юм ололгүй ч яахав. Энэ бол зөвхөн "Хужаагийн" хийдэг хэрэг биш харин ямар ч үндэстэн хэн ч хийж болох зүйл. "Хужаа" нарыг бүү хэл монголчууд өөрсдөө ч бие биенээ мэхэлж хэдэн бор юмтай болох нь элбэг үзэгдэл болоод байгаа. Євөр монголыг зурагтаар хальт харж даажигнах, Эрээн, Бээжин дээр хааяа тааралдаж өмд гутлын хэрүүл хийхээс өөрөөр бид тэднийг огт мэдэхгүй, тэр цөөхөн хэдэн тааралдаж байгаа хүмүүс бусад дөрөв, таван сая хүнийг төлөөлж чадахгүй нь лавтай. Жинхэнэ Євөр монгол айлд хөдөө очиж үзсэн монгол хүн тоотой хэд байж чадах уу үгүй юу! Гэтэл үнэндээ тэдний ихэнх нь хөдөө мал маллаж, зарим нэг нь газар тариалан эрхэлж монгол байхын төлөө үхтэлээ тэмцэж, хэл соёлоо биднээс илүү эрхэмлэдэг гэдгийг бид мэддэггүй.

Түүнээс гадна монголчууд бид дундад улс дахь бүх монголчуудыг бүгдийг нь "өвөр монгол" гэж боддог. Дундад улс дахь монголчуудын ихэнх нь Євөр монголын өөртөө засах мужид байх боловч бүгдээрээ биш гэдгийг бид мэдэж байвал зохино. Дундад улсын бусад мужуудаар хэлэх юм бол, Шинжааны монгол, Леонингийн монгол, Сичиуаны монгол, Юнаны монгол, Шижаны монгол, Гансугийн монгол, Чинхай буюу Хөх нуурын монгол гээд бидний огт дуулаагүй сонсоогүй монгол угсаатнууд олон байдаг. Бид тэднийг бүгдэнгий нь "Хужаа" гэж гадуурхаад мэдлэггүй мэдээлэлгүйгээ гайхуулсаар байх уу? Саяхан нэг анд маань Америкт бид бүгд хятадууд болчихдог "Харууд намайг хятад гээд байхаар нь чи өөрөө Африкийнх уу гэж хэлж би уурлуулдаг юм" гэж хэлсэн нь санаанд бууж байна. Австралид ч хар арьстан уугуул хүмүүс бий шүү дээ. Үүний нэгэн жишгээр Дундад улсынх л бол "Хужаа" байж таарахгүй ээ.

Xөх нуурын монголчууд буюу Дээд монголчууд

Бидний нүдэнд ийм л нэгэн хувь зохиолтой үзэгдэх төрөл садангуудын маань нэг нь Хятадын баруун хойт хэсгийн Гансу, Сичуан, Шижан, Шинжаан дөрвөн мужын дунд орших уугуул Төвдүүдийн нутаг болох Чинхай буюу монголоор Хөх нуур мужид төвд, хятад болон хасаг, хотон, салар лалын шашинтнуудын дунд аж төрдөг Хавт Хасарын удам, түүхэнд бол Хошууд гэгдэх дөрвөн Ойрдын нэг одоогийн Дээд монголчууд юм. Монголчуудын асуудаг тэд монгол уу, монголоор ярьдаг уу, мал малладаг уу, айраг уудаг уу, төвд болчихсон биз дээ, хятад болчихсон биз дээ гэх олон асуултууд яг л бид баруунд ирэхээр танай монголд байшин бий юу, машин бий юу гэдэг бүдүүлэгхэн гадаадынхны асуултуудтай адил юм. 2003 онд надад удаан хугацааны хээрийн шинжилгээний ажил хийх боломж тохион нэгэнтээ монгол дахь угсаатнуудаа судлах боломж өнгөрсөнд ч чамгүй гарч байсан ирээдүйд ч гарах тул энэ удаад гадны монголчуудыг судлах хүсэл төрж Хөх нуурын монгол гэж бидний хамгийн бага мэдэх монгол угсаатнуудын нэгийг сонгон авсан билээ. Ингээд 2003-2005 оны хооронд нийт 13 орчим сар Дээд монголын малчин айлд амьдарч босон суун тэдний дунд судалгаа хийж дээрх бүдүүлэг асуултнууддаа хариу олсныгоо та бүхэнтэй хуваалцъя.

Хөх нуур мужийн монгол гээд хэлэх нь бас тийм оновчтой нэрийдэл биш юм. Учир нь Хөх нуурт л гэхэд гурван өөр түүхтэй, гурван өөр монгол угсаатан амьдардгийн нэг нь л Дээд монголчууд юм. Нөгөө хоёр нь Цагаан Монголчууд болон Баоаньчууд болно. Энэ гурван Монгол угсаатнуудын алиных нь тухай ярьсан зах залгаа Гансу мужийн тухай бас дурдах шаардлагатай. Тэдний зарим засаг захиргааны нэгжийн хувьдаа Гансу мужид багтах нь нэлээд бий. Энэ хоёр мужид нийлээд Цагаан Монголчуудын хүн ам 150 000 орчим, Баоань 10 000 орчим, харин Дээд монголчууд 80 000 гаруй, үүнээс 70 000 гаран нь Хөх нуурт үлдсэн нь Гансугийн Сүбэй суманд бий.

Товчхон дурдахад, Цагаан монголчууд 13-р зууны 1227 оны орчимд энэ газар дайлаар ирсэн Сүбэдэй жанжны цэргүүд гэлцдэг. Баоаньчуудын түүх тодорхойгүй боловч Цагаан монголчуудынхтай төстэй гэж судлаачид таамаглажээ. Тэд аль аль нь өөрийн бичиг үсэггүй боловч монголоор ярьдаг хэвээрээ. Дээд монголчуудын хэлэхээр тэдний дунд нэг сар суухад монгол хэлтэн хэн боловч төвөггүй ойлголцдог болно гэдэг. Нэгэнтээ Хөх нуурт гурван монгол бий тул Хөх нуурын монгол гэвэл чухам хэнийг нь хэлж байгаа нь тодорхойгүй нэрийдэл болчихно. Харин миний энд танилцуулах гэж байгаа угсаатан бол Цагаан монгол, Баоань биш харин Дээд монгол билээ.

Дээд монголчуудыг Хошууд гээд шууд нэрлэвэл бас л учир дутагдалтай. Учир нь Дээд монголчуудын дунд олонх нь хошуудууд мөн боловч бас цорс, торгууд, цөөхөн халхчууд ч бий. Тэдний түүхийн хувьд гэвэл монголчуудын мэдлэгт хамгийн ойрхон буух мэдээлэл бол Цогт Тайж уран сайхны кино юм. Энэ түүхэн кино яг л Дээд монголчуудын Хөх нуурт хэрхэн ирсэн тухай өгүүлдэг. 17-р зууны дунд үед Төвдийн бурхны шашин Гэлүг-па болон бидний хэлж заншсанаар шарын шашин, Нинма-па буюу бидний мэдэх улааны шашин хоёрын мөргөлдөөн ширүүсч Халхын Цогт хун тайж улааны шашинтан байж, түүнийгээ өмгөөлөн дэмжиж Хөх нуурт ирэн шарын шашинтнуудыг алж талан, шахан гадуурхаж, тэр үеийн шарын шашны тэргүүн 5-р Далай ламын байр суурийг хөдөлгөж эхэлсэн гэдэг. Яг л энэ мөчид Ойрд монголчууд шарын шашинтан байж, мөн тэд дотроо бэлчээр нь хүрэлцэхгүй багталцаж ядан байх тэр мөчид 5-р Далай лам дөрвөн ойрдын нэг Хошуудын хан Төрбайхыг залан, туслан тэтгэж Халхын Цогт ханы халдалгаас хамгаалж өгөхийг хүссэн ажгуу. Энэ нь багтаж ядалцаж байсан тэдэнд аятай боломж болон таарч төдөлгүй Төрбайх албат иргэдээ дагуулан Хөх нуурын зүг жолоо залжээ. Ингээд бидний кинонд үзсэн шигээр Хөх нуурын хойд эрэгт байх "Улаан хошуу" гэдэг газар хоёр монгол төвдийн шашны мөргөлдөөний төлөө удам угшил нэгтнийхээ цусыг үзэж улаан хошуу болтол нь тулалдаж Төрбайх ханы ялалтаар төгссөн билээ. Харин Цогтын удам ийнхүү цөөхөн хэдэн халх болж энэ газар үдлсэн нь энээ. Үүнээс хойш Төрбайх хан Далай ламын хамтаар шарын шашныг мандуулж, Далай лам Төрбайх ханд шашныг дэлгэрүүлэгч Гүш хаан цолоор шагнасан нь одоо бидний хэрэглэх түүний нэр нь болсон. 1655-1723 оны хооронд төвд болон Хөх нуурын өндөрлөгт Гүш Хаан өөрийн Хошууд хаант засгийг байгуулан 70-аад жил оршин тогноод 1723-ны Гүш хааны ач Лувсандазан Манжийн ноёрхлын эсрэг босоод дарагдан мөхсөн байна. Түүнээс хойш тэдний төрөл нэгт монголчуудаасаа алслагдан салсан үндэстний мөхлийн ирмэг рүү чиглэсэн он жилүүд эхэлсэн гэхэд дэгсдүүлсэн болохгүй ээ.

Одоо Хөх нуур мужид хоёр томоохон бүлэг Дээд монголчууд байх бөгөөд тэдний тэдний нэг Хэнаны Дээд монголчууд гэж нэрлэгдсэн 32 800 орчим хүн Хуангнан Жэүд байдаг харин нөгөө үлдсэн нэг бүлэг нь олонх нь Хайши Жэүд буюу нуурын баруун талд, зарим нь Найнан Жэү болон Найбэй Жэү буюу нуурын хойд урд талаар нутагладаг. Энэ хоёр бүлгийг дөхөмхөн Төвд болсон Төвд болоогүй Дээд монгол гэж болно. Хэнаны Дээд монголчууд төвдийн нөлөөнд маш их автсан бөгөөд одоо цөөхөн хэдэн өндөр настайчуудаас бусад нь монгол хэл, бичиг мэдэхгүй болсон байна. Харин нуурын баруун, урд хойд талд байх Дээд монголчууд одоо хэр монгол бага, дунд сургуульд суралцан монгол үсэг бичиг хэрэглэж, монгол хэлээр ярилцдаг. Тэдний хэл Ойрд аялгуутай (баруун монголчуудтай төстэй) боловч бидний хэлтэй маш хялбархан нэвтрэлцэнэ. Манай монголчуудын нэг маш бүдүүлэг нэгэн алдаа бол биднийхээс жаахан л ондоо аялгатай ярьж байвал монгол биш гэсэн ойлголт юм. Цаашилбал, энэ бидний социaлизмийн үед олсон их бага ястай болж талцан мөргөлддөг буруу зуршлаас болсон.

Манай улс дахь бага ястнууд маань хавчин гадуурхагдахгүйн эрхэнд, халхчуудын наадам шоглоом болохгүйн тулд өөрсдийн хэл аялгаа хаяж халх хэл aялганд суралцсаны хар гайгаар бид өнөөдөр монгол л бол бидэн шиг ярих ёстой гэдэг бүдүүлэг ухаанд нэвтэрсэн юм. Үнэндээ бол ямар ч хэл олон нутгийн aялгатай байх нь жам ёсны хэрэг бөгөөд ингэснээрээ тэд гадуурхагдах нь огтхон ч байж болшгүй хэрэг. Харин ч Дээд монголчуудын дунд бидний өнөөдрийн оросжиж европжсон хэлийг бодвол уугууль байгуудаараа хэрэглэгдэж буй үгсийн сангийн арвин сан хөмрөг бий. Орчин үед гарч ирсэн орос үг монгол арвин байдаг шиг хятад төвд үг элбэг байх нь ч ойлгомтой. Түүнчлэн биднээс дутуугүй олон хүн Төвд нэртэй байх нь ч элбэг.

Дээд монголчуудын амьдарлын хэв маяг нь манай малчдын нэгэн адил бэлчээр сэлгэж, ууланд оторлож жилдээ наад зах нь таван удаа буурь сэлгэн сарлаг, тэмээ хөлөглөн нүүдэллэдэг. Төвд, хятадуудад шахагдан хамгийн бэлчээр муутай гэгдэх Цайдамын хотгор дахь цөлөрхөг газар шахалдан бууж бэлчээр хомсдсон тул хонь, ямаа голдуухан маллаж, үхэр, сарлаг, тэмээ, адуу аль болох цөөхөн байлгахыг хичээнэ. Цайдмын талаар монгол гэрүүд хамгийн багаар хоёр километер дутамд байх бөгөөд дөхөөд очвол зундаа айл бүр гаднаа гурван гэртэй, том цагаан гэр нь зочны гэр, бага бор гэр хоол сүү цагааны гэр, харин дунд гэр нь тэдний гол амьдардаг гэр байна. Гэрт яваад орвол эсгийн үүдтэй, газар давтан тэгшилж эсгий ширдэг дэвссэн монгол айл байх нь тэдний хувьд бол энгийн хэрэг харин ийм байна гэж төсөөлж байгаагүй бидний хувьд хачирхалтай бахархалтай санагдана. Дээд монголчууд монгол улсын хүн ирсэн гэхээр чимээгээр бүгд ирж харахын хүслэн болж нэг л олон жил уулзаагүй ах дүү, төрөл садан, анд нөхөр ирсэн мэт догдлох нь альч айлд орсон мэдэгдэнэ. Монгол л юм хойно хоймроо залж цай хоол болон мах чанаж, шинэ хонь гаргахдаа тулдаг нь хамгаас ихээр хүндэтгэж байгаагийн илрэл билээ. Арга ч үгүй дээ бараг бүх л Дээд монголчуудын хувьд хамгийн анх удаа уулзаж байгаа тэднийхээр бол "жинхэнэ монгол хүн" юм хойно гайхаж бахадмаар болдог биз. Тэд бусад монголчуудаас тасарч ирээд 350 орчим жил болоход анх удаа Дээд монгол малчин айлд ирж байгаа хүн нь судлаач миний бие болж таарсан юм. Манай 1930-аад оны төгсгөлд болсон эсэргүүний үеэр дүрвэж дутаасан хэдэн лам нараас ондоо хүн энд бараг ирж байсангүй ээ. Ирсэн ч байлаа гэсэн малчин айлд саатаж буусан нь цөөн биз, хот газар үзээд, бурхан номонд бараалхаж хүрээ хийдээр л ороод гараа байлгүй. Зарим нэг нь ихэд гайхаж чухам яагаад манай энд хүрээд ирэв гэж дахин давтан итгэж ядан асууж гайхаж суух буюу нүдэнд нь танай улсаас биднийг тоож хэн ч хэзээ ч ирээгүй, ирэхгүй гэсэн гоморхон нутгаа мөрөөдсөн харц байх нь хотод яваад эргэж ирдэггүй хүүгээ хүлээж цөхөрсөн хөдөөгийн нэгэн настан эхийг санагдуулна. Түргэн зантай нэг нь энэ санаагаа шулуухан хэлж талархаж, баярлаж, бахдаж байгаагаа хэлэн гар чанга атгах нь ч тохиолдоно. Барууны орнуудаар тэр буман хятадын нэг нь гэж үзэгдэн гоочлуулж эсвэл хятад, япон, солонгос, америк, европчуудын хувьд дэлхийг тэртээ нэгэн цагт алж хядаж мориний туурай дор давтсан зэрлэг бүдүүлэг балмад харанхуй хүмүүсийн удам, хөгжиж ядаж байгаа ядуу орны иргэн гэж адлагдаж явсан миний хувьд гэртээ ирснээс өөрцгүй санагдаж билээ. Хотод ч ялгаагүй оюутны зөвлөлийнхөнтэй уулзахаар очиход хүлээж догдолсон хэдэн залуучууд угтаж билээ. Хожин анд нөхөд болоод сонсоход монгол улсын хүн ирнэ гээд костюм өмсөж зангиа зүүгээд догдлон хүлээж байснаа өгүүлж байсан юм.

Ингээд л нөгөө олон асуултууд өрнөнө. Энд ирсэн монгол хүн цөөхөн байдаг шиг Дээд монголоос Монгол Улсад очиж үзсэн хүний тоо хуруу дарам цөөн байдаг. Бид тэдний тухай хэр бага мэддэгтэй адил бидний тухай ч тэд маш бага мэднэ. Хамгийн түрүүнд хүмүүс миний монгол хэл тэднийхтэй нэвтрэлцэж байгаад ихэд баярлан танайхан ингэж чам шиг ярьдаг уу, бидний ярьж байгааг мэдэж байна уу гэхчилэн асууна. "Жинхэнэ монгол хэлийг" ойлгож тэдний хэл ч биднийхээс их зөрөөгүйгээс "бид бас монгол хэвээрээ байгаа юм байна" гэж найдвар тасарчаагүйгээ олж мэдсэндээ догдлон хэдэн зуун жил бичиг үсэг, хэл, соёлоо хаягүйгээрээ бахархана. Монол бичгээр бичсэн ном гаргаж ирэн "энийг гаргах уу" гэдэг л хамгийн аймшигтай асуултуудын нэг байлаа. Монгол Хэл Бичгийн Дээд Сургууль гэж нэг жижигхээн хувийн сургуульд гурван жил лекцээ монгол бичгээр бичиж төгссөндөө баярлахын сацуу бид ямар үнэтэй юмаа хаяж энэ д асуултанд гадаадад явж байгаа олон монголчууд маань байнга унадагт харамсмаар санагдана. Цааш нь тэгээд танай улсад малчин олон байна уу, айраг цагаа элбэг үү, бэлчээр хүрэлцээтэй юу, малаа туугаад очиж болох уу гэхчилэн сонирхоно.

Миний амьдарч байсан Зүүн Хошуу болоод орчмын нутаг баян таргандаа тооцогдох бөгөөд нэг айл дунджаар 600-700 малтай (үүнээс ихдвэл бэлчээрийн даац хэтэрнэ), өвөлжөөндөө 2-3 өрөө өвлийн байшинтай, дулаан малын хашаатай, хятад, хотон эсвэл төвд малчинтай, машинтай, мотоциклтай, цахилгаан үүсгүүр мотортой, нарны туяагаар ажилладаг гэрэлтэй, кабелийн олон сувагтай зурагттай, VCD тоглуулагчтай, гар утастай, гэртээ утасгүй антениар долгион хүлээн авч дамжуулдаг суурин утастай, ямаа, тэмээний ноoлууран хөнжилтэй тэр нь бараг манай зарим хотын айлаас цэвэрхэн тийм л айлууд байдаг. Энэ бол баян айл биш харин амьжиргааны дундаж түлшин юм. Мэдээж ядуухан айл байлгүй яахав, малаа бараад модоо барсан нь цөөхөн боловч таарна, гэхдээ Хөх нуур мужийн төв Шинин хотод гуйлга гуйдаг, хятад, хотон, төвд олон үндэстнүүд байвч монгол байдаггүйд тэд бахархана.

Бидний л нөгөө дутаад үгүй болоод байна гэх настнаа хүндэтгэж нялхасаа хайрладаг тэр ёс хэв хэвээрээ байх нь сайхан. Бид монголд хөдөө судалгаагаар явахад сум, аймаг орон нутагт согтуу "нутгийн индианууд" нэг бус удаа тааралдаж төвөг чирэгдэл болдог тэр суртахуун огт үгүй. Гадны зочинг хүндэтгэж тусална уу гэхээс ая тухыг нь алдуулах нэг ч алхам гаргахгүйг хичээх нь бидний яриад байдаг жинхэнэ монгол зочломхой ёс байлаа. Айлд морьтой яваад очиход гэрий эзэн эзэгтэй хоёр үүдэндээ гарч угтаж авах бөгөөд арай залуу эсвэл хүүхэд нь нь ирж зочноо мориноос нь буулгаж морийг нь уяан дээр аваачиж уядаг монгол ёс маань тэнд л байдаг байна. Энэ мэтчилэн тэднийг биднээс ч илүү монгол гэдгийг тоочоод баршгүй ээ.

Тэдний ирээдүй энэ амьдрал шигээ гэрэлтэй бишээ. Тэдний нэгэн хэсэг нь нүдэн дээр нь харсаар байтад хальж урсаад Төвд болчихсоныг тэд маш сайн мэднэ. Төвдүүд тэднийг бэлчээрийг булаан дайрч үндэстний тооны олноор сэгээ сэтгээгүй шахаж гадуурхаж байгааг ч мэддэг. Бидний төвдийн тухай төсөөллөөс тэс ондоогоор Төвдийг тэд дайснаа мэт харахаас аргагүйд хүрчээ. Нэг л өглөө хувьчлаад авчихсан өвөл, зун, хавар-намрын бэлчээрийнх нь аль нэг дээр буланд нь төвдийн хар "банаг" (сарлагийн хялгасаар сүлжиж нэхсэн дээвэртэй төвдийн асар) барьчихсан хэдэн сарлагаа бэлчээчихсэн байдаг ажээ. Хэлээд нүүхгүй долоо хононо, сар болно, жил болсны дараа "энэ чинь миний бэлчээр" гээд нүүдэггүй гэнэ. Дарга цэрэг болоод заргалдвал бүгд төвд, хятад дарга нар тул аргагүйн эрхэнд бэлчээрээ алдана. Ийм түүх олон гардаг тул төвд, монгол, хятад гурав газрын төлөө жинхэнэ тулалдана, зодолдоно, ингээд үрэгдсэн алуулсан хүмүүс ч олон бий.

Хөдөө суух цөөн тоот үндэстэн тул хоёр хүүхэд л гаргана. Хоёр хүүхдийн нэг нь л тусдаа гараад мал, бэлчээрээ өвлөн үлдэнэ. Мал байвч бэлчээр үгүй нутагтаа үлдэж малчин болж монголоороо үлдэх боломжгүй тул нөгөө нэг нь хот орно сургуульд сууна, ажил олж хийнэ хятад болно. Аль сайн ажил олж хийнэ төдий чинээ хятад хэл бичиг соёлд нэвтэрхий байхыг шаардана. Єөрөөр хэлбэл, Дээд монголд монгол хэвээрээ үлдэнэ гэдэг бол малчин байнаа эсвэл сумын бага сургуульд багш болно л гэсэн үг. Үүнээс илүү хөгжил гэдэг бол тэдний хувьд хятад болно гэсэн үг. Тэдэнд монголоороо үлдэх сонголт үгүй, харин төвд эсвэл хятад болох сонголттой. Олон хүмүүс нэгэнтээ нэг юм болох ёстой монгол байж чадахгүйгээс хойш хөгжиж хүчирхэгжиж байгаагаар хятад болох сонголтыг өөрийн эрхгүй хийнэ. Үүнд хятадын буруу ч байхгүй. Энэ улс хөгжлийнхөө жамаар л хөгжиж байна. Даяарчлал хотжилт бүх дэлхий нийтэд явагдаж байгаад хятадыг буруутгах аргагүй. Харин хотод монгол сургууль гэж үгүй. Наяхан мянган монголд хэн сургууль байгуулах зөвшөөрөл өгөх вэ дээ. Єглөө ч гэсэн монгол дунд сургууль төгссөн хүүхэд тэр олон хятадтай уралдаад сайн сайхан мэргэжил амьдралд чадах билүү. Харин хятад сургуульд нь суугаад хятад болоод үзэлцвэл хавьгүй дээр болно. "Хар Төвд нэг боллоо, хар Хятад хоёр дахиа болох тавилантай юмуу бид" гээд миний өмнө нулимстай хэлсэн Дээд монголчууд хэд байснийг хэлээд яах билээ.

Ингээд монгол гэдэг нэртэй болгон хомсдоод, хавчигдаад үгүй болоод ирэх тусам төдий чинээгээр түүндээ хайртай болж, хүсэж үгүйлэх нь ихсэж, бие сэтгэл, явдал суудлаараа улам монгол байхыг эрхэмлэдэг ажээ. Яг л ийм болохоор Монгол Улсад үхэхээсээ өмнө очиж үзэх чин хүсэлтэй хүмүүс маш олон. Энд Дээд монголчууд ингэж суухад тэнд тэдний "монгол" гэдэг нэрээр нэрлэгдсэн бүхэл бүтэн улс байх нь юутай сайхан юутай бахтай. Дээд монгол оюутнууд Төвд оюутнуудтай муудалцвал "дэлхий дээр Төвд гэдэг нэртэй улс байдаггүй харин Монгол гэдэг нэртэй улс байдаг" гэж омгорхож ганц дуугүй болгодог гэдэг. Хөх нуурт очтoлоо би өөрийгөө хэрдээ үндсэрхэг үзэлтэй, эх оронч гэж бодож байлаа. Харин одоо бол огт үгүй. Дээд монголчуудтай харьцуулвал миний үндэсхэрхэг үзэл хаана нь ч хүрэхгүй. Үндэсхэрхэг үзэл гэдэг яг л энэ мөчид туйлдаа хүрдэг бололтой.

Ийм их сэтгэл өвөрлөн тэдний аз нь шовойсон нэг нь Монгол Улсад очино. Харин бид өмд гутлын хэрүүлээ хийж нөгөө л өчүүхэн мэдлэггүй ухамсраараа тэднийг "хужаа" гэж хэнэг ч үгүй гадуурхаж биднийг чинь сэтгэлээсээ дэмжигч таван сая хагас хүнийг өөрөөсөө түлхэж байдаг нь өвөр монголын хүн судлаач эрдэмтэн Урадын Булагийн "халх төвтэй нэгтгэн нийлүүлэгч бус харин түлхэн гадуурхаж задлан бутаргах" үндэсхэрхэг үзлийн онол өөрийн эрхгүй санаанд орж ирж байна.

Дvгнэлт

Дээд монгол бол Дундад Улс дахь бусад монголчуудын ганцхан жишээ бөгөөд цаашид бид таниж мэдэж байвал зохих олон монгол угсаатан байгаа. Энэ асуудал Дундад Улсаар зогсохгүй дэлхийн бусад улсад, хамгийн наад зах нь Орост буй, Халимаг, Буриадуудын асуудал мөн юм. Үүнээс үзвэл бидэнд бусад монголчуудаа танин мэдэх зайлшгүй шаардлага байгаа бөгөөд үүнд нийгэм-соёлын хүн судлалын ач холбогдол яахын аргагүй шаардагдана. Ийнхүү гүнд нь орж мэдэрсэн ямар ч монгол хүн дахин "хужаа" гэдэг үгийг хэлэхдээ болгоомжилдог бас тэгж хэлж байгаа хүнээс ичдэг болох байхаа. Тэд биднээс юу ч хүсээгүй ээ, зөвхөн "хужаа" гэдэг үгээ зөв хэрэглэж сурaхыг л хүсэж байгаа.

КЛОД ЛЕВИ-СТРОСС

Анх Леви-Строссын тухай сонсоод ангийн маань нэг охин жинс зохисон хүн үү гэж дуу алдаж билээ. Анхны жинсэн өмдийг зохиогчийг Леви-Стросс гэдэг нь үнэн хэдий ч нийгмийн ухааны нэг үеийг хүмүүжүүлсэн антропологийн гол онолч нарын нэгийг мөн Леви-Стросс гэдэг билээ.

Тэрээр 1908 онд Белгийн нийслэл Брюсельд хотод төрж Францын нийслэл Парист өсчээ. Анхлан Парисийн Сорбонд хууль филосифи судалсан ч хуулиа бус философио сонирхох болжээ. 1935 оноос ахлах сургуульд багшилж байгаад Бразилд Францын соёлын төлөөлөгчийн газар ажиллан, 1935-1939 оны хооронд Бразилийн Мато Гроссо муж, Амазон мөрний дагуу анхныхаа угсаатны зүйн хээрийн шинжилгээний ажил хийсэн байна. Анхлан тэрээр Гуакури (Guaycuru), Бороро (Bororo) индианчуудыг судалсан бол 1938 онд дахин Намбиквара (Nambikwara), Тури-Кавахим (Tupi-Kawahib) нарын нийгмийг судалсан байдаг. Энэ бүх амьдралын туршлага нь түүнийг антропологитой мэргэжилийн түвшинд салшгүй холбож өгсөн гэж болно.

Тэрээр 1939 онд Францад иргэн ирсэн ч дайн эхэлсэн байсанаар барахгүй Франц Германд 1940 онд бууж өгөв. Үүний улмаас тэрээр жүүдүүдийн эсрэг үзлийн шахалтанд орж байсан тул 1941 онд АНУ-аас орогнол олж Нью-Йоркт байх болов. Дараар нь хэд хэдэн удаа Өмнөд Америк тэр дундаа Паурто Рикогоор аялав. Тэр ондоо Ф.Боасын ажиллаж байсан Колумбын Их Сургуульд багшилсан бол 1946-1947 онд Францын элчин сайдын яаманд соёлын атташе хийсэн байдаг. 1948 онд Францад буцан ирж Сорбонд докторын зэрэг хамгаалав. Эргэн ирсэнийхээ дараа эрдмийн ажилд идэвхитэй шамдан, бүр 1959 онд Коллежи де Францын антропологийн салбарын эрхлэгч болсон аж. Мөн Структурал антропологи бүтээл нь хэвлэгдэн гарав. Энэ бүхнээрээ тэрээр структурализмийг бий болгон олонд түгээн дэлгэрүүлэх ажлыг хийсэн билээ.

Энэ хүн эгэл нийгмүүдийн (бидний бүдүүлэг гэдэг) улс төрийн харилцаа, ураг төрөл, шашин шүтлэг, домог, билэг зүй гээд үй олон хэсэг салааг судлан үнэн нүүр царайг нь дэлхий нийтэд таниулсан билээ. Түүний дэлхийн шинжлэх ухаанд оруулсан магадгүй хамгийн том хувь нэмэр бол структурализм хэмээх онол болов уу. Энэ онолоор бүхэл бүтэн үеүүд хүмүүжин өсч, бүтээл туурвилдаа чиг баримжаа болгон хэрэглэж буй билээ. Аливаа нийгэм соёл өөрийн гэсэн структур-бүтэцтэй байдаг, түүнийг нь судлах хэрэгтэй гэсэн энэ гайхалтай санаа өнөө ч антропологит хүчтэй, нөлөөтэй хэвээр байна.